To one dbają o koty z Młocin

Przy ul. Dewajtis (ze względu na otaczający ją Las Bielański prześmiewczo nazywaną przez studentów UKSW ulicą Drzewajtis) stoi całoroczna szopka z żywym mułem i jeszcze żywszą oślicą. Szopka obrosła legendą, a jej zwierzęcy inwentarz stał się symbolem kampusu. Niezależne Zrzeszenie Studentów UKSW przyjęło zresztą osiołka jako swoją maskotkę. Kilka kilometrów na północ jest drugi kampus uczelni. Tam już osiołków nie ma. Tam królują koty.

Ania jest kierownikiem szkolnej świetlicy. Asia pracuje w korporacji. Spotykamy się na obrzeżach Warszawy, na kampusie Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego przy ul. Wóycickiego. Jest słoneczna sobota. Słońce powoli zmierza ku nieboskłonowi. Światło robi się pomarańczowe. Zmierzcha, ale nadal jest ciepło. Na jednym z rozgrzanych blaszanych dachów wyleguje się kot.

„W sumie to się zaczęło od Ani” – mówi mi Asia. „To nie ja byłam początkiem” – skromnie zaprzecza Ania i uzupełnia, że to wszystko dzieło pani Oli Czajkowskiej, która zapoczątkowała tę działalność kilkanaście lat temu. „Miała kilkanaście kotów pod opieką. Jakiś czas temu przeszła na emeryturę, ale tak naprawdę to właśnie jej zawdzięczamy, że cokolwiek się tutaj zaczęło” – opowiada Ania.

A pomoc jest potrzebna

Wszyscy znają koty z tego, że łapią myszy. Czy więc taki samodzielny czworonóg nie może poradzić sobie sam? Jak wyjaśnia mi Asia, nie ma takiej możliwości: „Zdziczały domowy kot nie wyżyje bez pomocy człowieka. Jest do niej przyzwyczajony i nie poradzi sobie bez niej”. Właśnie dlatego to, co robią bohaterki tego artykułu jest takie ważne.