Wiktor Zając
W tym artykule przeczytasz o:
- życiu i twórczości Antoniego Fontany;
- najważniejszych realizacjach wybitnego architekta;
- charakterystyce stylu architekta;
- dziedzictwie Fontanty.
Antoni Fontanta - właściwie: Paweł Antoni Fontana (ur. 1696, Castello, Valsolda - zm. 17 III 1765, Zasław na Wołyniu) - architekt, pochodzenia włoskiego, mistrz późnego baroku w Polsce.
Życie i Twórczość
Paweł Antoni Fontana, włoski architekt, urodził się 28 października 1696 roku w Castello Valsolda, niewielkiej miejscowości położonej na pograniczu włosko-szwajcarskim. Po ukończeniu edukacji w północnych Włoszech, m.in. w Turynie, Fontana osiedlił się w Polsce w 1723 roku, gdy przybył na zaproszenie Pawła Karola Sanguszki, marszałka wielkiego litewskiego. Przez większość swojej kariery był związany z rodem Sanguszków, dla którego pracował zarówno za życia Pawła, jak i jego żony Barbary z Duninów.
Działalność Fontany koncentrowała się głównie na Lubelszczyźnie i Wołyniu, gdzie zaprojektował wiele znakomitych obiektów sakralnych oraz przebudował założenia pałacowe. Jego dążenie do integracji przestrzeni i bryły architektonicznej w celu ujednolicenia wnętrz jest jednym z kluczowych aspektów jego twórczości, co zostało dostrzegane i doceniane przez współczesnych mu krytyków.
Najważniejsze Realizacje
Fontana jest autorem licznych budowli sakralnych i świeckich, które charakteryzują się późnobarokowym stylem. Do jego najważniejszych projektów należą:
Kościoły i klasztory:
Kościół i klasztor oo. reformatów pw. św. Michała Archanioła w Rawie Ruskiej (1725),
Kościół pw. św. Anny w Lubartowie (1733–1738),
Cerkiew katedralna pw. Najświętszej Marii Panny w Chełmie (1735–1756),
Kościół oo. paulinów we Włodawie (1741–1780),
Kościół i klasztor oo. misjonarzy w Zasławiu pw. św. Józefa (1749–1751),
Kościół karmelitów trzewiczkowych w Lublinie (1742).
Fontana był także odpowiedzialny za przebudowy pałaców, takie jak pałac Sanguszków w Lubartowie i Zasławiu. Przebudowa tego drugiego trwała od 1755 do 1770 roku.
Charakterystyka stylu
Styl Fontany jako przedstawiciela późnego baroku w Polsce głównie koncentrował się na harmonijnym połączeniu przestrzeni i bryły architektonicznej. W jego projektach często można zauważyć łączenie planu podłużnego z centralnym, co stanowiło dla niego „odwieczne marzenie architektów”. Jego obiekty wyróżniają się bogatą ornamentyką oraz proporcjami, które przyciągają uwagę i tworzą wizualną harmonię.
Dziedzictwo
Paweł Antoni Fontana zmarł 17 marca 1765 roku w Zasławiu, jednak jego dziedzictwo architektoniczne trwa do dziś. Jego prace nie tylko wzbogaciły krajobraz architektoniczny Polski, ale również wpłynęły na rozwój regionalnych stylów barokowych. Fontana pozostaje jednym z najważniejszych przedstawicieli architektury barokowej w kraju, a jego obiekty wciąż zachwycają swoją urodą i mistyką.
Napisz komentarz
Komentarze